Ouders vroegen zich af waar deze emoties vandaan kwamen. ‘We gingen aan onszelf twijfelen, want doen wij dan iets fout? Als we Tess vroegen wat er was, dan wist ze het ook niet. Je gaat echt de gekste dingen denken.’

Op een avond liep het uit de hand. ‘Tess was hysterisch. We kregen haar met geen mogelijkheid rustig.’ Dit was de druppel, de volgende ochtend maakte Lisette direct een afspraak bij de huisarts, in de hoop hier advies te krijgen hoe ze dit konden aanpakken. ‘Maar hier kwamen we van een koude kermis thuis. De huisarts stelde de verkeerde vragen waardoor we het gevoel hadden onszelf, als ouders, te moeten verdedigen.’

Uiteindelijk heeft de huisarts het gezin doorverwezen naar het Centrum voor Jeugd en Gezin Midden-Limburg (CJG-ML).

‘Eerlijk gezegd was ik hier niet blij mee. Ik had toch een bepaald beeld bij het CJG-ML. Maar omdat de situatie niet te houden was, heb ik hier toch mee ingestemd.’

Het eerste intake gesprek was bij het gezin thuis. ‘Dit was erg fijn, zowel voor mijn Tess als voor ons. Thuis is toch een veilige en vertrouwde plek. Tijdens het gesprek werd al snel duidelijk dat mijn beeld van het CJG-ML niet klopte. De jeugd en gezinswerker heeft ons meerdere keren gerustgesteld dat wij de touwtjes in handen zouden houden. Als de ondersteuning ons niet zou brengen wat wij hoopten, konden we dit op ieder moment in overleg afsluiten. Dit gaf rust.’

Na dit intakegesprek bleek dat dit een vraag was voor het consulententeam van het CJG-ML. Zo maakte het gezin kennis met Aryen. ‘In het begin was Tess nog een beetje sceptisch, maar dit veranderde al snel na ons eerste gesprek. Tess bleek ’s avonds enorm te kunnen piekeren. In bed nam ze bijvoorbeeld de hele dag nog eens door in haar hoofd. ‘’Wat had ik anders moeten doen?’’ vroeg Tess zichzelf dan af. Dit piekeren hield haar wakker en maakte haar onrustig.‘ Lisette herkent dit in haar dochter. ‘Tess is een gevoelsmens en wil alles heel goed doen. Dit zit haar soms in de weg’.

Door de band die Tess en Aryen samen hadden, durfde Tess zich open te stellen naar Aryen. ‘Ze voelde zich over bepaalde dingen heel onzeker. Iets wat haar ouders soms niet doorhadden. Tess kon zich namelijk groter voordoen dan hoe ze zich werkelijk voelde. We zijn hier toen samen mee aan de slag gegaan.’
Zeker voor jonge kinderen is het niet altijd even makkelijk om te vertellen als je iets dwars zit. Soms wil je gewoon dat iemand vraagt: ‘hoe gaat het met je? Lisette en Tess hebben samen een signaal afgesproken waardoor moeder weet wanneer dochter even niet lekker in haar vel zit. Zo kan moeder hiernaar vragen, of gewoon even een extra knuffel geven.

Aryen heeft Tess ook geleerd hoe ze gedachten los kan laten. ‘Zo zijn we gaan oefenen met ademhalingsoefeningen die Tess ook zelf kan doen. Een stukje mindfulness om gedachten een plekje te geven of los te laten.’

Het gaat nu veel beter met het gezin. ‘Vooraf had ik mijn bedenkingen bij ondersteuning vanuit het CJG-ML. Want wat had ik ons op de hals gehaald? Al snel bleken deze verwachtingen onterecht. Ik zou dan ook tegen andere ouders willen zeggen: wacht niet met hulp vragen! In totaal hebben wij zo’n zes maanden met deze situatie rondgelopen voordat we bij het CJG-ML uitkwamen. Zes maanden lang was het bijna iedere avond – en nacht – ‘feest’. Toen we eenmaal de juiste ondersteuning kregen, zagen we al snel de vooruitgang.

Aryen is het meest trots op de motivatie en het doorzettingsvermogen van dochter én het gezin. ‘Tess was vanaf het eerste moment erg gemotiveerd om aan de slag te gaan. Ik kijk met bewondering naar de gedrevenheid op haar jonge leeftijd.’ Ook Lisette is trots op haar dochter. ‘Je haalt als het ware wel een vreemde in huis. Ik ben trots op het gezin, en dan met name op Tess, hoe ieder zich heeft durven openstellen. Dat is ook direct een compliment naar Aryen. Tess kan weer kind zijn en we zien haar opbloeien. Ze krijgt steeds meer vertrouwen in zichzelf. En dat is terecht, want het is een heerlijk kind’ aldus een trotse Lisette.