“Ik kreeg een signaal van de middelbare school over de thuissituatie van Fem. Ze woonde bij haar moeder, maar moeder bleek al enige tijd niet meer thuis te zijn. Tijdens het eerste huisbezoek werd al snel duidelijk hoe zorgelijk de situatie was.”

“Fem stond er al een tijdje helemaal alleen voor. Het huis was ook verwaarloosd, maar zelf gaf ze aan geen hulp nodig te hebben. Ze was vooral bang om terug te moeten naar haar vader, met wie ze al jaren geen contact had. Toch was het voor ons als hulpverleners duidelijk dat er iets moest gebeuren. Kinderen horen op te groeien in een veilige en stabiele omgeving.

De situatie raakte ons diep, zowel die van Fem als die van haar ouders. Onder intensieve begeleiding werd stap voor stap het contact met haar vader hersteld. Uiteindelijk kon ze bij hem gaan wonen, met blijvende ondersteuning om hun band verder op te bouwen.”

“Wat me het meest trots maakt in deze casus? Dat mijn collega en ik écht van betekenis zijn geweest in deze moeilijke situatie. We hebben extra ingezet op verbinding en contact, zodat we samen met Fem konden ontdekken welke hulp het beste bij haar paste. Met haar jonge leeftijd heeft ze al veel meegemaakt, en daarom blijft de hulpverlening betrokken om haar en haar vader te ondersteunen. Hoewel nog niet alle doelen bereikt zijn, ben ik blij met de vooruitgang en hoop ik dat Fem nu een veilige basis heeft voor de toekomst.”