“Sommige momenten blijven je bij. Tijdens de achterwacht kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis. Die ochtend was een vader plotseling overleden. In het ziekenhuis had moeder gevraagd om hulp voor haar en haar zoon. En nog diezelfde middag gingen mijn collega en ik bij hen op bezoek.

In dat eerste contact was onze belangrijkste taak om er gewoon te zijn; om te luisteren, steun te bieden en rust te brengen in een situatie die allesbehalve rustig was. Ook voor ons als jeugd en gezinswerkers was dit geen makkelijk moment. Je voelt het verdriet en de pijn in de ruimte. Dat gevoel blijft me nog bij.”

“De periode daarna ging ik iedere week op huisbezoek. We voerden gesprekken, speelden in de tuin en maakten wandelingen, omdat praten soms makkelijker gaat als je iets doet. We haalden herinneringen op over wie pap was en wat ze samen beleefd hadden. Er werd gehuild, maar ook gelachen. En soms werd er even niets gezegd, want ook dat kan. Op school hielpen we om het gesprek op gang te brengen, zodat de jongen zijn verhaal kon delen met klasgenoten.

Een jaar lang ondersteunden we dit gezin, totdat ze genoeg houvast hadden om samen verder te gaan. Deze casus is nu afgesloten, maar soms krijgen we nog een berichtje met hoe het met hen gaat. Dat is fijn.”

“Waar ik het meest trots op ben, is dat we dit gezin juist op het moeilijkste moment in hun leven hebben kunnen ondersteunen. Niet alleen door gesprekken te voeren over rouw en emoties, maar ook door écht naast hen te staan en te kijken wat zij nodig hadden. We hielpen de moeder om haar netwerk in te schakelen, zodat zij zich gesteund voelde, ook in praktische zaken. En misschien wel het belangrijkste: de zoon kreeg ruimte om gewoon kind te zijn. Dit was hulp op maat, precies zoals het nodig was.

Sommige verhalen raken nog meer dan anderen, hoe professioneel je ook bent. Ook ik heb af en toe een brok in mijn keel gehad. Want uiteindelijk blijven we, naast hulpverleners, ook gewoon mensen.”